گذر زندگی از ما همانند گذر قطاری سریع السیر از ریلی قدیمی است که هر لحظه ممکن است از ریل خارج شود و به آخر خط برسد… راستی آخر خط ما کجاست؟ زندگی ما تکرار روزهایی است روزگار از ما می گذرد و ما را زیر فشار لحظه لحظه هایش می شکند! آیا این آخر خط ماست؟
پس جایگاه عشق، رویا و دوستان ما کجاست؟ آنجا که قلبمان می شکند و تنهاییم آیا این عشق نیست که ما را با رویاهای کودکانه از دوستانمان از نو می سازد، آیا قلب ما نمی تواند با محبت، با علاقه و با عشقی بی حد و حصر زندگی را به ما هدیه کند؟
شاید پاسخ آنقدر هویدا باشد که دیگر نیازی به اشاره هم نباشد!!! اما بدان پاسخ تو هستی! تویی که تنها داشته منی و حال با داشتنت تنها نیستم، بی کس نیستم، از یادها فراموش نمی شوم، حسرت روزهای گذشته را نمی خورم،اشکی بر گونه هایم جاری نمی شود و ترسی از آینده ندارم… آری! بدان که بودنت زندگیم است و زندگیم برای توست! باش و با بودنت روح زندگی را در من زنده کن! باش تا زنده بمانم!
