عرب هر که باشد به من دشمن است *** کژ اندیش و بد خوی و اهریمن است
….
ز شیر شتر خوردن و سوسمار ***عرب را به جایی رسیده است کار
که تاج کیانـــی کنـــــد آرزو *** تفو بر تو ای چرخ گردون تفو
….
دریغ آن سر و تاج و اورنگ و تخت***  دریغ آن بزرگی و آن فرّ و بخت
کزین پس شکست آید از تازیان***  ستاره نگردد مگر بر زیان
چو با تخت، منبر برابر شود*** همه نام بوبکر و عمّر شود
تبه گردد این رنجهای دراز***   نشیبی دراز است پیشش فراز
نه تخت و نه دیهیم بینی نه شهر*** ز اختر همه تازیان راست بهر
ز پیمان بگردند وز راستی ***   گرامی شود کژّی و کاستی
رباید همی این از آن، آن ازین*** ز نفرین ندانند بازآفرین
نهانی بتر زآشکارا شود***   دل مردمان سنگ خارا شود
شود بنده بی هنر شهریار ***   نژاد و بزرگی نیاید به کار
به گیتی نماند کسی را وفا***   روان و زبانها شود پر جفا
از ایران و از ترک و از تازیان*** نژادی پدید آید اندر میان
نه دهقان، همه ترک و تازی بود***  سخنها به کردار بازی بود
نه جشن و نه رامش، نه گوهر نه نام***   به کوشش ز هرگونه سازند دام
بریزند خون از پی خواسته *** شود روزگار بد آراسته
زیان کسان از پی سود خویش*** بجویند و دین اندر آرند پیش
ز پیشی و بیشی ندارند هوش ***  خورش نان کشکین و پشمینه پوش
شاعر : حکیم ابوالقاسم فردوسی