نمی دانم نفرت از کجا آغاز می شود ، نمی دانم که چگونه آدمی به این راحتی از راه عشق منحرف و به چاه نفرت می افتد ، نمی دانم چه رابطه ای میان معشوق و منفور شدن هست که به این سادگی عشق مبدل به نفرت می شود . می دانم برای اینکه بتوان روزی گام در مسیر نفرت گذاشت ، باید نفرت انگیز بود ، من که خود اسیر نفرت همگان هستم خوب می دانم که تا طعم منفور بودن را نچشی ، نفرت کسی را در دل راه نخواهی داد ، هیچگاه فکر نمی کردم که به این سادگی عشق به نفرت مبدل گردد و زندگی سیاه شود و آرزو محال …
به هیچ قیمتی نمی خواستم به نفرت برسم و رسیدم ، نمی خواستم منفور شوم و شدم و این گام اول من به سوی انحطاط بود و مطرود شدن . طرد شدم از دنیایی که خود برای بسیاری ساخته بودم بی آنکه کسی مرا ببیند و بخواهد ، همه مثل تو بودند بی هیچ تفاوتی !
روزهایی را به یاد دارم که خوشبخت بودیم ، عاشق هم بودیم و با داشتن هم غمی نداشتیم و در آسمان ها و رویاها بودیم! اما این آغاز راه بود ، آهسته آهسته روی نفرت انگیز من به تو نمایان شد ، تو دیدی آنچه که نباید می دیدی و عشق ما رو به زوال نهاد ، تو از خوشبختی گریختی که نفرت را از خود دور کنی ، اما هرگز باور نکردی که عشق را فرار ویران می کند و خود اسیر این راه سیاه شدی و کم کم مرا در خیالت کشتی و بی هیچ خیالی تنهایم گذاشتی و دیری نپایید که تو هم مانند همه آن ها که پیش از تو کنارم بودند ، مرا در آتش نفرتت انداختی بی آنکه بنگری به روزهایی که گذشت و عشق و سعادتی که در دستان گرم ما بود ، من سوختم … من در جهنم نفرت تو سوختم و تو تنها به نظاره نشستی ، به نظاره مرگ تدریجی من …
بی تو ،دستان من رو به سردی نهاد و همه چیز از دستم رفت ، بی آنکه مقصر باشم ، تنها به خاطر روح نفرت انگیزم ، به دلیل حسی که من در وجود سایرین القا می کنم … این تقدیر من است و من بی تقصیرم …
به خاطر دارم روزی را که به تو گفتم ، فاصله میان عشق و نفرت ، گامی است که به سوی خوشبختی بر می داریم ، اما تو هرگز به من فرصت ندادی که خوشبختی را در یک قدمیم ببینم ، فرصت ندادی که به سوی کامیابی بروم و عشق پاکم را در نطفه خفه کردی و مسرور از زیر پا گذاشتن قلب ساده من غرق در نفرت از من ، تنهایم گذاشتی و رفتی … شادی ، امید و عشق را با خود بردی و اندوه ، یاس و نفرت را به من ارزانی داشتی …