روزهایی که از پس هم می آیند و دست آخر به نوروز می رسند و نو می شوند ، زمستان سرد می میرد و بهار جوان زنده می شود . همه چیز این دنیا در این دو لفظ ساده خلاصه می شود ، مرگ و زندگی .
هر سال نوروز به ما تلنگری می زند که سپیدی برف ، سیاهی شب های بلند و سرمای تنهای زمستان رفتنی است و شکوفه ، سبزی و هرم نفس های زمین آمدنی ! هرچند اینها نیز به نوبه خود می روند و از پس آن بازهم زمستان می آید و باز هم نوروز و بهار ؛ اما گاه باید به اجبار نیمه پر لیوان را دید ! نباید دید که دنیا نیز اسیر تکرار است و باید دید که پایان شب سیه سفید است !
بگذریم از این سخن ها که دست کم من هزاران بار به آن پرداخته ام و بیایید این بار زیبایی های دنیا را ببینیم و فراموش کنیم آنچه بر ما رفته است و امیدوار باشیم به آنچه خواهد آمد …
بیاییم این ثانیه ها را آغازی بر نو شدن خود بدانیم و پیش برویم به سوی آینده ای که سراسر شادی و خوشبختی باشد و خود را اسیر تکرار شیرینش کنیم … بیایید با هم آغاز کنیم دنیای جدیدی را …
نوروز بر شما مبارک
