تا به حال عاشق شدی؟ وحشتناک نیست؟ عشق شدیدا آسیب پذیرت می کند. عشق قفسه سینه ات را باز می کند، قلبت را باز می کند و این یعنی یک نفر می تواند وارد قلبت شود و تو را سردرگم کند. از لباست زره ای محکم می سازی، همه چیز را برای دفاع از خودت به کار می بری و خیال می کنی که هیچ چیز به تو آسیبی نمی زند؛ سپس یک انسان احمق، که با سایر انسان ها هیچ تفاوتی ندارد، به درون زندگی احمقانه ات وارد می شود… بخشی از خودت را به او می دهی، چیزی که او از تو نخواسته است. روزی او کاری بی معنی می کند، مثلا تو را می بوسد یا به تو لبخند می زند و آنگاه زندگیت دیگر متعلق به خودت نیست. عشق اسیرت می کند، به درونت وارد می شود، تو را می خورد و در تاریکی، گریان، رهایت میکند. دستِ آخر جمله ای ساده نظیر “شاید بهتر باشد از این به بعد فقط دوست باشیم” به مانند شیشه ای شکسته به درون قلبت فرو می رود. دردناک است. نه فقط در تخیلات و نه فقط در ذهنت، عشق آسیبی روحی است که حقیقتا به درونت می رود و از درد پاره پاره ات می کند… از عشق متنفرم …
از عشق متنفرم – نیل گیمن ( مرد شنی، جلد ۹)

“Have you ever been in love? Horrible isn’t it? It makes you so vulnerable. It opens your chest and it opens up your heart and it means that someone can get inside you and mess you up. You build up all these defenses, you build up a whole suit of armor, so that nothing can hurt you, then one stupid person, no different from any other stupid person, wanders into your stupid life…You give them a piece of you. They didn’t ask for it. They did something dumb one day, like kiss you or smile at you, and then your life isn’t your own anymore. Love takes hostages. It gets inside you. It eats you out and leaves you crying in the darkness, so simple a phrase like ‘maybe we should be just friends’ turns into a glass splinter working its way into your heart. It hurts. Not just in the imagination. Not just in the mind. It’s a soul-hurt, a real gets inside you and rips you apart pain. I hate love.
I hate love – Neil Gaiman (The Sandman, Vol. 9)