شاید بزرگترین استعداد ذهن ما، توانایی کنار آمدن با درد باشد. تفکر کلاسیک به ما چهار دروازه را میآموزد که هرکس با توجه به نیازش از آن عبور میکند.
اولین دروازه، خواب است. خواب به ما یک عقب نشینی از دنیا و تمامی دردهایش را میدهد. خواب گذشت زمان را نشان میدهد، فاصلهای از چیزهایی که تهدیدمان میکند را به ما میدهد. آنگاه که کسی مجروح میشود، اغلب ناخودآگاه بر زمین خواهد افتاد. به طور مشابه، کسی که اخبار تکان دهندهای میشنود، اغلب غش میکند. به این ترتیب است که ذهن با عبور از دروازهی اول، از خودش در مقابل درد محافظت میکند.
دومین دروازه، فراموشی است. برخی از زخمها عمیقتر از آن هستند که درمان شوند و یا دستِ کم سریع درمان شوند. به علاوه، بسیاری از خاطرات دردناک هستند، و راهی برای درمانشان نیست. این که گفته میشود «زمان تمام زخمها را درمان میکند» اشتباه است. زمان اکثر زخمها را درمان میکند. باقی زخمها پشت همین دروازه مخفی هستند.
سومین دروازه، دیوانگی است. زمانهایی وجود دارد که ذهن با مخفی کردن خودش در دیوانگی، با ضربات مقابله میکند. هرچند این کار مفید به نظر نمیرسد، اما واقعاً مفید است. زمانهایی وجود دارد که واقعیت چیزی جز درد نیست و برای فرار از این درد، ذهن باید واقعیت را پشت سر بگذارد.
آخرین دروازه، مرگ است. آخرین میعادگاه. هیچ چیز پس از مرگ ما نمیتواند ما را آزار دهد.
متن فوق برگردانی آزاد و همراه با تصرف بخش کوتاهی از متن کتاب نامِ باد، اولین کتاب از سهگانهی کوئرت شاهکُش، نوشتهی پاتریک راتفوس است.
+ تصویر: نقاشی «در نارنجی» اثری از ویلاس کولکارنی
عبور از درد نوشتاری از Patrick Rothfuss
Perhaps the greatest faculty our minds possess is the ability to cope with pain. Classic thinking teaches us of the four doors of the mind, which everyone moves through according to their need.
First is the door of sleep. Sleep offers us a retreat from the world and all its pain. Sleep marks passing time, giving us distance from the things that have hurt us. When a person is wounded they will often fall unconscious. Similarly, someone who hears traumatic news will often swoon or faint. This is the mind’s way of protecting itself from pain by stepping through the first door.
Second is the door of forgetting. Some wounds are too deep to heal, or too deep to heal quickly. In addition, many memories are simply painful, and there is no healing to be done. The saying ‘time heals all wounds’ is false. Time heals most wounds. The rest are hidden behind this door.
Third is the door of madness. There are times when the mind is dealt such a blow it hides itself in insanity. While this may not seem beneficial, it is. There are times when reality is nothing but pain, and to escape that pain the mind must leave reality behind.
Last is the door of death. The final resort. Nothing can hurt us after we are dead.
– Patrick Rothfuss, The Name of the Wind