چند روزی است که میخواهم دربارهی این روزهای دنیای فوتبال چند خطی بنویسم، اما آنقدر اتفاقات مختلف در این روزها روی داد که نوشتن مجموعهای در وصف آنچه در این هفته روی داده شاید بهتر باشد. فینال بزرگ رئال مادرید و یوونتوس در کاردیف با حضور جی جی بوفون، زینالدین زیدان و کریستیانو رونالدو، خداحافظی فرانچسکو توتی بزرگ و داستان دنبالهدار آرسنال، جام حذفی و آرسن ونگر دوست داشتنی.
هنوز ۲۴ ساعت از قهرمانی رئال مادرید در معتبرترین جام باشگاهی جهان نمیگذرد. شبی که بازی زیبای بازیکنان رئال مادرید خصوصاً در نیمهی دوم مسابقه همه چیز را برای رکورد شکنی و تاریخ سازی آماده کرد و سفید پوشان مادریدی برای دوازدهمین بار قهرمان اروپا شدند. قهرمانی دوازدهم رئال مادرید با پیروزی ۴ بر ۱ در مقابل یوونتوسی رقم خورد که امید بسیاری برای قهرمانی داشت. گلهای رئال مادرید را در این مسابقه کریستیانو رونالدو دو بار، کاسمیرو و آسنسیو هر کدام یک بار زدند و سوپر گل ماریو مانژوکیچ تنها امیدی کوتاه بوده برای بانوی پیری که مرگش فرا رسیده بود.
رئال مادرید – یوونتوس
امسال هم سال رئال مادرید بود، حتی شیرینتر از پارسال! دوگانهای تاریخی که بیش از نیم قرن منتظر آن بودند. مادریدیها امسال عالی بودند. هرچند تا همین چند ماه پیش هم چندان اینطور به نظر نمیرسید! پس از باخت لحظات آخری رئال مادرید در مقابل بارسلونا در الکلاسیکوی برگشت، فاصلهی رئال مادرید و بارسلونا در صدر جدول لیگ کم شد و قرعهی بازی یک چهارم پایانی در مقابل بایرن مونیخ قدرتمند کارلتو، خبر از روزهای سختی برای پایتخت نشینان اسپانیا میداد.
رونالدو، مرد شگفت انگیز مادرید
اینجا بود که رونالدو وارد میدان شد! سوپرمن مادرید که در کل بازیهای دور گروهی و مرحلهي یک هشتم پایانی تنها دو گل زده بود و یکی از بدترین فصلهایش در لیگ قهرمانان را تجربه میکرد، در دو بازی رفت و برگشت مرحلهی یک چهارم نهایی، پنج گل وارد دروازهی نویر کرد. گویی این مسابقات تازه برای رونالدو شروع شده بود. او در بازی مرحلهی رفت نیمه نهایی، سه گل وارد دروازهی اتلتیکو مادرید و اوبلاک کرد و عملاً تمیش را برای رفتن به فینال بیمه کرد. بازی برگشت هرچند گلی از رونالدو در بر نداشت اما حرکت خارقالعاده کریم بنزما و گذر میلی متری او از سه مدافع اتلتیکو همهی امیدهای دیگو سیمئونه و یارانش را بر باد داد و متخصص قهرمانی در لیگ قهرمانان، برای سومین بار در چهار سال اخیر به دیدار پایانی لیگ قهرمانان راه یافت.
ماجرای رونالدو به همینجا ختم نشد، او در دیدار پایانی هم عالی بود و با دو گل، چندین و چند رکورد را جابجا کرد. با ۱۲ گل بالاتر از رقیب همیشگیاش لیونل مسی ۱۱ گله، برای پنجمین بار پیاپی و مجموعاً ششمین بار، آقای گل لیگ قهرمانان شد. اولین نفری شد که در سه فینال مختلف گلزنی کرده است، پانصدمین گل اروپایی رئال و ششصدمین گل دوران حرفهای خودش را به ثمر رساند و برای چهارمین بار به قهرمانی اروپا دست یافت. بدون شک امروز رونالدو اسطورهای ابدی برای مادریدیها است.
فصل فوق العادهای بود. اینکه فصل را با یک قهرمانی دیگر و یک رکورد دیگر به پایان بردیم، فوق العاده است.
کریستیانو رونالدو، پس از فینال کاردیف
رونالدو به عنوان بهترین بازیکن فینال کاردیف ۲۰۱۷ انتخاب شد و جایزهاش را از استاد و پدر فوتبالیش، سر الکس فرگوسن، اسطورهی منچستر یونایتد دریافت کرد.
زیدان، نجات بخش کشتی توفان زده
یک سال و نیم قبل را به خاطر بیاورید، تیم کارلو آنجلوتی تنها نیم فصل زیر دست رافائل بنیتز دوام آورد و روند رئالیها کاملاً ناامید کننده بود. اختلاف زیاد با صدر جدول در لیگ اسپانیا و حذف عجیب از جام حذفی، همه چیز را برای رئال پیچیده کرده بود. همه در انتظار معرفی سرمربی جدید تیم بودند که فلورنتینو پرز خبر از آمدن یک اسطوره داد، زیدان که یک بار با گل تماشاییش به بایر لورکوزن قهرمان اروپا شده بود و یک بار هم به عنوان مربی در کنار کارلتو، آمد تا رئال را زنده کند.
شخصیت آرام زیدان و جو عالی رختکن به رهبری کاپیتان راموس، مارسلو و رونالدو، همه چیز را برای مادریدیها آسان کرد. نیم فصل که به پایان رسید جام یازدهم در دستان راموس بود. فصل بعد اما همه چیز بهتر بود و مادریدیها به لطف مدیریت عالی زیدان در روزهایی که نیاز به ترکیب چرخشی بود، دوگانهای تاریخی کسب کردند؛ پس از ۵ سال لالیگا را فتح کردند و برای دوازدهمین بار لیگ قهرمانان اروپا را. حالا زیدان که اسطورهی مادریدیها بود، اسطورهتر از هر کس دیگری است.
قبل از این بازی ناامید نبودم و حالا بعد از پیروزی هم نابغه نیستم. من عاشق فوتبالم.
زینالدین زیدان، کنفرانس خبری بعد از بازی
جامی که لایق بوفون نیست!
از روزی که من برای اولین بار بیننده فوتبال بودهام تا همین دیشب، بوفون همواره سنگربان دروازهی یوونتوس بوده است. اسطورهای که آخرین بازماندهی عصر اساطیر فوتبال است. کاپیتان تیم تورینی، ویترینی پر از افتخار دارد، از قهرمانیهای بیشمار در سری آ ایتالیا تا قهرمانی در جام جهانی؛ تنها عنوانی هرگز موفق به تصاحبش نشده است، همین قهرمانی لیگ قهرمانان اروپاست! عنوانی که هیچگاه لیاقت بوفون را نداشته است. البته بوفون هنوز هم امیدوار است:
یک فصل دیگر با یوونتوس قرارداد دارم، این یعنی یک شانس دیگر برای فتح لیگ قهرمانان اروپا خواهم داشت.
جی جی بوفون، پس از فینال کاردیف
دیدن نگاه حسرت بار و غم انگیز بوفون به جام، تلخترین اتفاق دیشب بود…
خداحافظ فرانچسکو
این هفته خبر تلخ دیگری هم داشت! رفتن فرانچسکوی بزرگ… توتی بدون شک اسطورهای بیبدیل است، ستارهای که ۲۸ سال در آسمان رم، ایتالیا و جهان درخشید و تاریخ سازی کرد. بدون توتی شاید دیگر دیدن بازیهای لیگ ایتالیا صفایی ندارد. کودکی که به رختکن رمیها آمد، گلادیاتوری بزرگ برای نبردهای آنان شد و مرد از رختکن تیم رفت. جای خالی توتی، مانند جای خالی دلپیرو، زانتی، رائول، گیگز، جرارد، مالدینی، پویول و بسیاری دیگر از ستارههای وفادار دنیای فوتبال، پر شدنی نیست. اشکهای توتی، اسطورهی بزرگ رم هم از لحظات دردناک این هفته بود.
اکنون واقعاً به پایان رسید.
برای آخرین بار پیراهن را از تنم در می آورم.
آن را کنار می گذارم، حتی اگر دیگر نتوانم به اندازه کافی در مورد آن صحبت کنم و شاید هرگز نتوانم.
بخشی از نامهي خداحافظی فرانچسکو توتی
آرسنال ونگر
روزهای سخت توپچیهای لندن نشین، با پنجمی در رقابتهای لیگ انگلیس تلختر از قبل شد و پس از بیست سال، آرسنال در لیگ قهرمانان سال آینده غایب است. تنها دلخوشی این روزهای آرسنالیها قهرمانی در جام حذفی انگلیس است. آرسن ونگر برای سیزدهمین بار آرسنال را قهرمان قدیمیترین جام دنیای فوتبال کرد تا هم خود موفقترین مربی در فتح این جام شود و هم آرسنال پرافتخارترین تیم جام حذفی. همین قهرمانی، با یک بازی دلچسب در مقابل چلسی قهرمان لیگ، مالکان باشگاه را متقاعد کرد تا بر خلاف نظر بخشی از هواداران، آرسن ونگر را برای دو سال دیگر در باشگاه نگه دارند.
ما می توانیم هر کاری را انجام دهیم و می توانیم جام های بیشتری را کسب کنیم.
آرسن ونگر در گفتگو با سایت رسمی باشگاه پس از تمدید قرارداد
برای کسی مثل من که فوتبال را با ونگر شناخته و از ۸-۹ سالگی هوادار آرسنال بوده، تصور آرسنال بدون ونگر بیش از حد سخت است، ونگر عملاً اسطورهی آرسنال است و عملکردش در این سالها آرسنال را در میان بزرگان لیگ برتر زنده نگه داشته است. امیدوارم این دو سال، عالی باشند و ونگر با بدرقهای درخود باشگاه را ترک کند و مانند هانری مجسمهاش زیبایی بخش ورزشگاه باشگاه باشد. ورزشگاهی با تلاش ونگر بنا شد…