دلگیرم... از زمین و زمان دلگیرم... از خاکی که بر آن گام می‌نهم و از آسمانی که زیرِ سقفش مرگ را زندگی می‌کنم دلگیرم... خسته‌‌ام از روزهای در گذر، از…

یادم از احساس خالی و جهانم همه سایه آنچنان غرق سیاهی که ز دنیا شده‌ام تارک و خسته نه در این روز فغانی نه از آن شب نشانی همه روز…

خیره به آسمان جهان به دورِ سرم می‌گردد و ابرها به پهنای صورتم اشک می‌شوند صحرا خشک از بی‌آبی روزهای تیره در تاریکی شب فرو می‌رود و آبیِ آسمان به…

نوشتار چهارم باد پاییزی وزیدن گرفته و قاصدک‌ها را به پرواز درآورده است. صدای زوزه‌ی باد به هنگام عبور از میان برگ‌های نیمه زرد، به درختان یادآوری می‌کند که پایان…

بر بومِ خیال می‌کِشم نقشی ز تو چشم‌هایت خیره به دوردست‌ها آبی دستانم قایقی می‌شوند و به دریا می‌زنم انعکاس غروب رنگارنگ خاطراتم را سوی افق پارو می‌زنم دیده می‌شوم…

روزها در پی هم می‌آیند و هنوز هم که هنوز است، سخنی شنیده نمی‌شود. نه دیروز، نه امروز و شاید هم نه فردا، هرگز گوشی برای شنیدن نبوده، نیست و…

هوای نخواندنی: رفیق، دیدمت بنشسته‌ای بر کنار پنجره‌ی خویش کمی بالا، زیرِ شیروانی نظاره می‌کنی همه‌ی آنچه بی تو در جریان است من یخ بودم و تو قریباً سایه و…

تصمیم گرفته‌ام هفت روز به این کافه بیایم و بنویسم، اما نه برای تو، که برای خودم. هفت روز قلم را در دست بگیرم و برای خودم بنویسم، سفری به…

این روزها که آنچه میان ماست به مانند جاده‌ی یک‌طرفه فقط یک سمت و سو دارد و از ما تنها مشتی خاطره باقی مانده است، به روزهای پیشین و پسین…

شب که فرا می‌رسد، به کناری می روم،‌ در کنجی از اتاق. چشمانم را می‌بندم و خیره می‌شوم به آسمان. ابرها را یکی یکی کنار می‌زنم، تا روی ماهت، در…