ناسا با برگزاری یک نشست خبری در واشنگتن، رسماً اعلام کرد به کمک تلسکوپ فضایی اسپیتزر، ۷ سیارهی هم سایز با کرهی زمین را یافته که در منظومهای موسوم به TRAPPIST-1 به فاصلهی ۴۰ سال نوری با زمین به دور ستارهی مرکزیشان در حال گردش هستند. نکتهی مهم دربارهی منظومهی TRAPPIST-1 این است که سه سیاره از ۷ سیارهی آن در منطقهی موسوم Goldilocks Zone قرار دارند. Goldilocks Zone یا دامنهی زندگی، بازهای از فاصله در منظومه از ستارهی مرکزی است که سیاره دارای فشار جوی کافی برای وجود آب مایع در سطحش است. یعنی در این سه سیاره احتمال وجود حیات بالا است.
این اولین باری است که اخترشناسان منظومهای شمسی کشف میکنند که ۷ سیاره با اندازهی تقریباً مشابه زمین دارد. نکتهی بسیار مهمتر این است که ناسا پیش بینی کرده است که هر ۷ سیاره با دارا بودن شرایط جوی مناسب، آب سطحی مایع خواهند داشت. همین موضوع احتمال وجود آب در سطح سه سیارهی موجود در Goldilocks Zone را افزایش میدهد.
منظومهی TRAPPIST-1 و جستجو برای حیات
این کشف میتواند قطعهی بسیار مهمی در پازل یافتن محیطی قابل سکونت و مکانی که منجر به حیات میشود، باشد. پاسخ به این سؤال که «آیا ما تنها هستیم» یک اولویت مهم در علم است و یافتن چندین سیاره در منطقهی قابل سکونت یک گام رو به جلو به سمت این هدف است.
توماس زابوکن، نایب رییس بخش Science Mission Directorate (SMD) ناسا
منظومهی TRAPPIST-1 در صورت فلکی دلو و در فاضلهی ۲۳۵ تریلیون مایلی زمین قرار دارد. هر ۷ سیارهی مشاهده شده برخلاف سیارات غول پیکر گازی شکل نظیر مشتری و کوتولههای یخی نظیز سِرِس، مانند زمین، خاکی هستند.
این سیارات به دور ستارهی مرکزی خود، یک کوتولهی فوقالعاده سرد که کوچکتر و کمنورتر از خورشید است، در مداری کوچکتر در حال گردش هستند. هر دور سیارات درونی منظومه به ترتیب ۱٫۵ تا ۲٫۴ روز زمین است و سیارهی ششم هر ۱۲ روز یک دور در مدارش میزند. هنوز مدار دقیق هفتمین سیاره کاملاً مشاهده نشده است، اما به نظر میرسد این سیاره نیز هر ۲۰ روز یک دور بزند.
منظومهی TRAPPIST-1 بهترین موقعیت برای بررسی اتمسفر سیارات زمین مانند در دههی آینده را فراهم میکند.
نیکول لوییس رییس مشترک بخش مطالعهی هابل و ستاره شناس موسسه علوم تلسکوپ فضایی
این اکتشاف فضایی آنقدر قابل توجه و مهم بوده است که حتی گوگل دیروز لوگواش را به این مناسبت تغییر داد.