زیر خاک نا امیدی
گور من شده یه خونه
این همه عشق و تنفر
تا هبوط با من می مونه
با یه شاخه ی گل رز
روی خاکم اشک ریختی
تویی که با یه اشاره
همه چی رو پاک باختی
من شدم یه خاطره باز
توی فکرای یه آدم
که اونم چند روز می مونه
فقط و فقط به یادم
مرگ من هر روز و هر آن
جلو چشمم راه میره
وقتی هر کی دوست ، دارم
یاد من واسش می میره
تقدیر من مرگ و مرگه
هر کسی با روشی پاک
میاد و منو میزاره
تک و تنها زیر این خاک
گور من دستای خالیم
مرگ من این حس سرده
سنگ قبرم یه ترانَس
از دلی که غرق درده
