” عیادت ” اولین قسمت از فصل سوم (پایانی) داستان پایان است…

– نمیشه که با هم بریم.
– چرا نمیشه؟ مشکلت چیه؟
– خب من و تو با هم بریم، همه مشکوک میشن، قرارمون این بود کسی نفهمه.
– خب میگیم اتفاقی همو دیدیم.
– نه، من میرم چند دقیقه دیگه تو بیا.
– باشه، هر چی تو بگی.
– من میرم تو اتاقش، تو برو یه دوری تو حیاط بزن.
– چشم، اوامر دیگه ای ندارین؟
– برو دیگه…
– راستی شماره اتاقش چنده؟
– بخش ۱۲، اتاق ۱۴، یه دسته گلیم بخری بد نیست، مثلا اومدی عیادت …
بخش ۱۲، اتاق ۱۴، عیادت ؟ ولی اینجا اون بیمارستانی نیست که من توش بستری بودم، سر در نمیارم، اینا عیادت کی اومدن پس؟….
با نفرتی که در چشمانش موج می زد، به دنبال دخترکی که روزی عاشقش بود به راه افتاد، او را تعقیب می کرد و مدام از خود می پرسید چرا باید در این بیمارستان بی نام و نشان باشد، چرا عشقش با نزدیک ترین دوستش به عیادت او آمده و چرا این دو آشناییشان را از سایرین پنهان می کنند…
هر چه بیشتر زمان می گذشت، خاطرات بیشتری در ذهنش زنده می شد، تقریباً فهمیده بود کجاست، دو سال قبل از این حوادث، بیمارستانی در حاشیه شهر که به دلیل زخمی که در تصادفش با یک موتور سیکلت ایجاد شده بود، در آن بستری بود…
باورم نمیشه، از همون موقع داشتی بهم خیانت می کردی، واقعا چرا اینقدر کور بودم، تو به من خیانت کردی رفتی با بهترین دوستم، بعدشم که با یکی دیگه بودی و منو به کشتن دادی، بهترین دوستم به تو خیانت کرد و خواهرم رو فریب داد، واقعاً چطور من اینقدر کور بودم؟ همه شما داشتین خودتون و منو بازی می دادین و من احمق اصلا متوجه نشدم…
تمامی خاطرات روزهای بیمارستانش برایش تداعی می شد، از عاشقانه هایی که در گوش هم نجوا می کردند، از قول هایی پس از مرخص شدن از بیمارستان قصد انجامش را داشتند، افق هایی برای روزهای آینده متصور بودند و غمی که از دوری هم در این روزهای بیماری می کشیدند.
خاطرات آن روز با دختری که تنها عشق زندگیش بود، پسری که بهترین دوستش بود و لحظاتی که با بودن در کنار آن ها شیرین ترین ثانیه های زندگیش را رقم زده بود، به مانند گردابی او را در خود فرو برده بود. همه چیز در نگاهش رنگ باخته بود و دروغ، نیرنگ و حیله همه دنیایش را فرا گرفته بود… دیگر نمی توانست تحمل کند، راهش را عوض کرد و به سمت در خروجی بیمارستان رفت …