امشب…
امشب شامگاه دراز غم هاست… شبی به بلندای سایه سرد تنهایی… شبی به سیاهی تقدیر من… یلدا را می بینم و به خود تلقین می کنم که حتی پس از بلندترین شب سال هم طلوعی است پر از روشنایی …
شاید این تلقین ساده و نامفهوم برای انحراف افکارم مفید باشد، اما آنچه عذابش همواره با من می ماند این است که مدتهاست یلدای تنهایی من آغاز شده است و هنوز حتی نشانه ای هر چند ناچیز از طلوع دوباره نور مهر و محبت را در دوردست های قلبم  نمی بینم…
یلدای امسال هم می آید و می رود ، مثل سالیان گذشته … آنچه می ماند من هستم و من …
یلدا مبارک…