عشق همواره تازگی دارد… صرف نظر از آن که در زندگیمان یک بار، دو بار و حتی ده ها بار عاشق شده باشیم، همیشه ما را در شرایط جدیدی قرار می دهد…
عشق می تواند ما را به بهشت و یا جهنم بسپارد، اما همیشه ما را به جایی خواهد رساند. باید به سادگی آن را بپذیریم زیرا عشق قدرت زندگی ماست؛ با رد کردن عشق، از گرسنگی خواهیم مُرد، چراکه در این صورت فاقد شجاعت لازم برای دراز کردن دست و چیدن میوه از شاخه های درخت زندگی هستیم…
باید هر زمان که عشق را یافتیم، عاشق شویم، حتی اگر به معنی ساعت ها، روزها و حتی هفته ها ناامیدی، غم و اندوه باشد…
لحظه ای که ما در طلب عشق هستیم، عشق در طلب ماست… عشق در طلب نجات ماست…
« درخت زندگی »، ترجمه ی آزاد بخشی از کتاب «کنار رود پیدرا نشستم و گریستم» نوشته ی پائولو کوئلیو است.
Love is always new. Regardless of whether we love once, twice, or a dozen times in our life, we always face a brand-new situation…
Love can consign us to hell or to paradise, but it always takes us somewhere. We simply have to accept it, because it is what nourishes our existence. If we reject it, we die of hunger, because we lack the courage to stretch out a hand and pluck the fruit from the branches of the tree of life…
We have to take love where we find it, even if that means hours, days, weeks of disappointment and sadness.
The moment we begin to seek love, love begins to seek us. And to save us…
— Paulo Coelho (By the River Piedra I Sat Down and Wept)
