روزگار ما همواره می­گذرد، شیرین و تلخ، روزی غرق در آن می­شویم و از آن لذت می­بریم و روزی مغلوبش می­شویم و سخت­ترین عذاب­ها را تجربه می­کنیم… گاه غرق در شادی­های پوچ زندگی می­شویم و گاه زندانی روزهای تلخ و بی پایان آن، اغلب اما فراموش می­‌کنیم که سال­‌های سال است که روزگار انسان­‌ها، روزگار تنهایی است و همه چیز جزئی از یک داستان بزرگ‌تر است. داستانی که تنها یک راوی، یک جهان، یک خط سیر و یک شخصیت اصلی را روایت می‌­کند و همه­‌ی داستان از ابتدا تا به انتها، یکی است.

در پایان همه­‌ی ما تنها خواهیم بود و هیچکس برای نجات نخواهد آمد…
– جان ریس (با بازی جیم کاویزل)، سریال مظنون (Person Of Interest)

پایان، دستِ آخر با همه­‌ی ما رویارو می­شود و روزگار ما با تنهایی به اتمام می­‌رسد، چه سال­‌ها تنها بمانیم و چه همواره کسانی را در کنارمان داشته باشیم، لحظه­‌ی آخر، در تنهایی برای ما فرا خواهد رسید و نهایت ما در تنهایی رقم خواهد خورد.

در آن لحظه‌­ها که غرق در رفتن خواهیم شد، زمزمه‌­ی روزگار تنهایی خود را خواهیم شنید و ما خواهیم ماند و یار قدیمی خود، تنهایی؛ یاری که گاه فراموشش کرده‌­ایم و گاه در آغوشش گرفته­‌ایم…

روزگار تنهایی داستانی را روایت می­کند که ممکن است هر لحظه برای ما و نزدیکانمان، و به عبارتی برای هر انسانی روی دهد و دردها، شادی­‌ها، امیدها، یأس­‌ها و آرزوهای یک انسان را متأثر کند. داستانی که تجربه­‌اش برای هر انسانی ناگزیر است و در پایان، همه­‌ی ما دستِ کم لحظه‌­ای را در تنهایی خود گذرانده‌­ایم، اگر باور نداشته باشیم که همه­‌ی زندگی ما تلفیقی از تنهایی و فراری تنها از روزگار تنهاییمان بوده است… هرچند در این داستان بی‌­پایان زندگی، هرگز تنها نیستیم و تجربه­‌های مشابهی داشته و خواهیم داشت…

شاید… شاید برای همه ‌ی ما، در هر حال و روزی، لازم باشد کتابی، داستانی، شعری و یا ترانه­‌ای بخوانیم تا به یاد آوریم که تنها نیستیم…

ما می­‌خوانیم تا بیاموزیم که تنها نیستیم.
– ویلیام نیکلسون، نویسنده­‌ی معاصر امریکایی

پی نوشت: جهت جلوگیری از هر گونه تشابه اسمی و سوء تفاهم احتمالی در نسخه‌ی منتشر شده در ای پی بلاگ داستان روزگار تنهایی، تمامی اسامی به کار رفته در داستان، لاتین در نظر گرفته شده است.

پیشگفتار داستان روزگار تنهایی