چند روز پیش، دوستی در یکی از گروه‌های دوستانه به منظور تبریک سال نو و نوروز، شعری با مطلع «نوروز بمانید که ایام شمایید» ارسال کرد که در پایان آن شاعرش مولانا ذکر شده بود. با توجه به اندک دانشی که از شعر ذارم و به دلیل علاقه تاکنون اکثر اشعار مشهور نوروزی را خوانده‌ام، این سوال در ذهنم به وجود آمد که چرا تا به حال چنین شعر زیبایی از مولانا در مورد نوروز را نشنیده‌ام. برای همین به دنبال منبع آن رفتم.
در بررسی‌های اولیه متوجه شدم که این شعر در هیچ یک از منابع معتیر به مولانا منسوب نشده است. بررسی‌ها و جستجوهای بیشتری که انجام دادم به این نتیجه ختم شد که این غزل متعلق به خانم پیرایه یغمایی، شاعر معاصر است که به اشتباه در برخی از وبسایت‌ها و کانال‌ها به مولانا منسوب شده است.
نوروز بمانید که ایام شمایید از پیرایه یغمایی
نوروز بمانید که ایام شمایید!
آغاز شمایید و سرانجام شمایید!
آن صبح نخستین بهاری که به شادی،
می آورد از چلچله پیغام، شمایید!
آن دشت طراوت زده، آن جنگل هشیار،
آن گنبد گردنده ی آرام شمایید!
خورشید گر از بام فلک عشق فشاند،
خورشید شما، عشق شما، بام شمایید!
نوروز کهنسال کجا غیر شما بود؟
افسانه ی جمشید و جم و جام شمایید!
عشق از نفس گرم شما تازه کند جان
افسانه ی بهرام و گل اندام شمایید!
هم آینه ی مهر و هم آتشکده ی عشق،
هم صاعقه ی خشم بهنگام شمایید!
امروز اگر می چمد ابلیس غمی نیست،
در فنّ کمین حوصله ی دام شمایید!
گیرم که سحر رفته و شب دور و دراز است،
در کوچه ی خاموش زمان گام شمایید!
ایّام به دیدار شمایند مبارک!
نوروز بمانید که ایام شمایید!
شایان ذکر است که این شعر با نام «شمایید» در وبسایت شخصی خانم پیرایه یغمایی (اینجا) نیز منتشر شده است.
