استر پرسید: چرا همه‌ي مردم غمگین هستند؟ پیرمرد در پاسخ گفت: ساده است، همه‌ي آن‌ها اسیر گذشته‌ی خود هستند. همه باور دارند هدف اصلی زندگی، پیروی کردن از یک طرح است. هرگز نمی‌پرسند که این طرح برای خودشان است یا کسی دیگر آن را ساخته است. تجربیات، خاطرات، چیزها و ایده‌های دیگر افراد را می‌آموزند و این‌ها بیش از آن چیزی است که از عهده‌اش برآیند. و همین دلیل فراموشی رویاهایشان است.

چرا غمگین هستم؟

هیچکس نباید از خودش بپرسد چرا غمگین هستم؟ این سؤال ویروسی در خود دارد که همه چیز را نابود خواهد کرد. اگر این سؤال را بپرسیم، یعنی می‌خواهیم چیزهایی که شادمان می‌کنند را بیابیم. اگر آنچه ما را شاد می‌کند با آنچه که امروز داریم متفاوت باشند، یا باید همه چیز یک بار برای همیشه تغییر دهیم و یا همین جایی که هستیم بمانیم و بیش از پیش احساس غم کنیم.

پائولو کوئلیو، زهیر

+ تصویر: نقاشی «روزی دیگر» اثری از لسلی اولداکر نقاش و عکاس معاصر سوئیسی.

Ester asked why people are sad. “That’s simple,” says the old man. “They are the prisoners of their personal history. Everyone believes that the main aim in life is to follow a plan. They never ask if that plan is theirs or if it was created by another person. They accumulate experiences, memories, things, other people’s ideas, and it is more than they can possibly cope with. And that is why they forget their dreams.

No one should ever ask themselves that: why am I unhappy? The question carries within it the virus that will destroy everything. If we ask that question, it means we want to find out what makes us happy. If what makes us happy is different from what we have now, then we must either change once and for all or stay as we are, feeling even more unhappy.

Paulo Coelho, The Zahir