یک گروه پژوهشی به رهبری محققان مؤسسه فیزیک نجومی جزایر قناری (IAC) موفق به کشف دو سیاره قابل سکونت جدید شده‌اند. این دو سیاره که به دور یک ستاره کوتوله به نام GJ 1002 در گردش هستند، GJ 1002b و GJ 1002c نام‌گذاری شده‌اند. جرم هر دوی این سیاره‌ها در حد جرم سیاره زمین و شعاع مداری آن‌ها در ناحیه‌ی قابل سکونت (مداری که آب در سطح آن مایع است) قرار دارند.
الخاندرو سوارز ماسکارنو، یکی از پژوهشگران IAC درباره‌ی اکتشاف این دو سیاره گفته: «به نظر می‌رسد که طبیعت علاقه دارد به ما نشان دهد که سیاره‌های مشابه زمین کم تعداد نیستند. با احتساب این دو سیاره، تا به حال هفت سیاره در فاصله‌ای مناسب [مدار قابل سکونت] از خورشید منظومه‌ی خود شناسایی شده‌اند.»
دو سیاره، قابل سکونت اما دور از دسترس
فاصله‌ی این منظومه‌ی خورشیدی با زمین حدود ۱۶ سال نوری است. فاصله‌ای که اگرچه در محاسبات و مطالعات نجومی، نزدیک محسوب می‌شود؛ اما با در نظر گرفتن فناوری‌های امروزی سفر در فضا، دسترسی به این سیاره‌ها برای بشر به این زودی‌ها میسر نخواهد بود و تنها با استفاده از تلسکوپ‌ها و فناوری‌های رصدی می‌توان شرایط آن‌ها را بررسی کرد.
ستاره کوتوله GJ 1002 ستاره‌ای سرخ رنگ، خنک و کم‌نور محسوب می‌شود. ازاین‌رو ورا پاسِگِر، دیگر عضو این گروه پژوهشی اضافه می‌کند که: «مدار قابل سکونت برای هر دو سیاره، به این ستاره بسیار نزدیک است.» بر همین اساس یک دور چرخش کامل GJ 1002b، سیاره‌ی داخلی در این منظومه، فقط ۱۰ روز و یک دور چرخش کامل GJ 1002c، سیاره‌ی بیرونی، ۲۱ روز طول خواهد کشید.
فراموش نکنیم تنها به این دلیل که یک سیاره در ناحیه‌ی قابل سکونت منظومه‌ای خورشیدی واقع شده، نمی‌توان امکان حیات یا زندگی در آن منظومه را به طور قطعی تأیید کرد و برای بررسی امکان حیات نیاز به بررسی‌ها و پژوهش‌های بسیار بیشتری است.
سلام مطلب جالبی بود استاد
خاطرم میاد یکی از اساتیدم فیزیکمون توضیح میداد زمانیکه رصد صورت میگیره در واقع موقعیت ۱۶ سال پیش این سیاره بدست ما رسیده. پس الان معلوم نیست کجای فضای ۳ بعدی قرار داره؟ و نکته دوم در فضای کیهانی برخی اجرام باعث میشن نور قدری منحرف بشه و اگر اشتباه نکنم نظریه انحنا فضا-زمان تقریبا همین مفهوم رو میرسونه. پس موقعیتی که در ۱۶ سال پیش ثبت کردیم با فرض حرکت مستقیم بوده درصورتیکه طبق این استدلال امکان داره سیاره در نقطه دیگری از فضای ۳ بعدی بوده باشه.
نکته سوم اگر بخوایم از زمین به اونجا بریم با توجه به دو خطای اندازه گیری شده قبلی به این سئوال پاسخ بدیم بفرض حرکت با سرعت نور موقعیت دقیق سیاره در ۱۶ سال آینده کجاست؟
بنابراین اگر پرتابه ای ازینجا انجام بشه به قصد رسیدن به سیاره مقصد بدلیل خطاهای موجود در فضای ۴ بعدی احتمال به هدف خوردنش بسیار بسیار ضعیفه. مگر اینکه بتونه در برنامه پرواز، مسیر حرکتی خودش رو با ارسال و دریافت پالس به مبدا و مقصد اصلاح کنه.
مبحث نظریه‌ی انحنای فضا زمان و استفاده از دستگاه چهار بعدی برای امکان سفر به نقاط دوردست بسیار پیچیده هستن و دانش بشری هنوز در حد انجام اون نیست. به خصوص اینکه در سال‌های اخیر بحث زمان خیلی پیچیده‌تر از قبل شده و امکان به عقب برگردوندن زمان در مقیاس کوانتمی از یه طرف، و بحث کند شدن زمان در جابه‌جایی‌های زمانی از طرف دیگه، کار رو سخت‌تر هم کرده.
در مبحث زمان ثبت موقعیت هم این مقدار اساساً ثابت نیست و بر مبنای میزان سال نور قابل محاسبه است. در حال حاضر تلسکوپ جیمز وب تونسته ستاره‌ای با فاصله‌ی ۱۲ میلیارد سال نوری رو ثبت کنه از نظر زمانی که روی زمین حساب فاصله‌ای بی‌نهایت محسوب مبشه!
سلام مجدد جناب آرش
والا دانش شما از من بروزتره و خودبخود بنده باید ازین بحث کنار بکشم. داستان ماشین زمان و پرداختن به تئوریها و فلسفه پشت پرده بدلیل نقص فعلی دانش بشری و نبود فضاهای سنجش در مقیاس بزرگتر از آزمایشگاه های زمینی و عوامل دیگه در فیزیک کوانتوم که شما اشاره داشتید سوال رو بدون پاسخ خواهد گذاشت که الان ما در چه مقطعی از زمان هستیم؟
بر اساس یک استدلال قدیمی و بهتر بگم پارادوکس: آیا اگر به گذشته بریم و بصورت اتفاقی پدربزرگ خودمون رو پیش از پیدایش پدرمون نابود کنیم آیا با بازگشت به حال وجودمون خود ما هستیم؟ از پدربزرگی که نابود شده چطور میشه برسیم به امروز؟
و نکته آخر تا اونجایی که من اطلاع دارم عمر خلقت براساس فرضیه مهابنگ حدودا ۱۳.۷ میلیارد سال (کمیت زمانی) تخمین زده شده. با این فاصله ای که شما اعلام کردی یعنی دورترین جرم شناخته شده ۱۲ میلیارد سال نوری (کمیت مکانی یا برداری) با ما فاصله داره. به یک شگفتی برمیخوریم که بسط جهان گازی یا پلاسمایی در طول چند سال و با چه سرعتی رخ داده که میتونه این دو عدد رو همپوشانی کنه؟ حسم میگه سرعت بسط کیهان بایستی فراتر از سرعت نور بوده باشه. مگر اینکه قوانین حاکم بر v=dx/dt نقل دیگری در این مقوله داشته باشن؟!؟ به هر حال بایستی ازین ۱۳.۷ یک بازه زمانی معقول رو برای جذب ذرات ریز اتمی و تولید اجرام غولپیکر سماوی کنار بگذاریم. و اگر بخوایم تناقض فراتر از سرعت نور بودن رو حل کنیم آیا میتونه همزمان با بسط جهان گازی تولید جرم غولپیکر هم رخ بده؟ در اینصورت جرمی که در دورترین نقطه از کیهان وجود داره کی رسیده و کی تشکیل شده؟
بحث نسبیت خاص و عام که پایه‌ی بسیاری از علوم هستن هم نارسایی‌هایی دارن. به همین خاطر علم هنوز جای رشد زیادی داره و کوانتوم تازه در اول راهه و با پیشرفت فناوری‌های رایانش، توجیهات جدیدی برای پدیده‌هایی که تازه شناسایی میشن پیدا میشه.
این در حالیه که بحث انرژی و ماده تاریک هم خودش یه داستان تازه رو شروع کرده…