یلدا …
در این روزها که نوشتن از تکرار ایام برایم سخت و نفس گیر شده ، شاید نوشتن از این شب طولانی گریزی باشد از تکرار به نگاهی نو و شروعی دیگر …
شاید کلیشه این باشد که یلدا ، بلندترین شب سال هم پایانی دارد و دست آخر جای خود را به روز روشنی می دهد که در پس آن می آید . روزی که نماد روشنایی است و پیشاهنگ امید و خوشبختی …
اما بیایید امشب را جور دیگری بنگریم ، از پنجره ذهن انسان تاریکی چون من ! شاید فراموش کرده ایم که در در هر آن ، مرگ به سراغ چند انسان زنده و مرده می رود ! همین لحظات کوتاه که شب یلدا را بر دیگر شب ها برتری داده و عرصه قدرت نمایی تاریکی ای شده که عاقبت به دست روشنایی روز مغلوب می شود ، خود داستان هزاران مرگ است ، مرگ هایی که هریک به زندگی انسان ها مفهومی متفاوت می دهند ، مرگ هایی که گاه می میرانند و گاه زنده می کنند ، مرگ هایی که گاه می خندانند و گاه گریان می کنند …
یلدا هم شبی است مثل همه شب های زندگی اگر ما نخواهیم تغییر کنیم و باز هم بر طبل تکرار بکوبیم ؛ تفاوت را در کالبد این شب سیاه دمیده ایم و خود فراموش کرده ایم که چرا یلدا ، یلدا شد و نوروز ، نورزو ! کاش برای یک لحظه دست از مرور خاطرات تلخ و شیرین برداریم و با امید به فردای روشن به دنیا بنگریم .
آرزو می کنم که امشب شب مرگ همه غم ها ، نفرت ها ، درد ها و شکست ها برای شما باشد و طلوع روشنایی صبح فردا نویدی باشد برای آغازی نو برای شما و همه آنان که دوستشان دارید .
یلدار ، بلندترین شب مرگ سال بر شما مبارک …