آخرین امید
تکاپو می‌کند در این نسیم غرنده
بلوط گورستان مجنون و رها
گویی که نیست در شلوغی سنگینِ
حوض و سنگ‌های آسیابی رو به زوال

همچنان می‌خواند آن آوای وفاداری
برای طرقه‌ای که بنشسته بر بال‌هایش
باز هم، لحنی تلخ و شیرین است
برای غرش موتورهای بزرگراه

قریب است که تو را چون پرنده بینم
خود را چون درختی غران
یا شاید هم دوباره خواب عشقمان را ببینم

با البسه‌ای آراسته، خاطراتی بی‌نقص
گرچه در عوض همه چیز از هم پاشیده
لیک چه توان گفت؟ اصلاً ز کجا کنم آغاز؟

آخرین امید از بن ویلکینسون

«آخرین امید» برگردان آزاد و همراه با تصرف غزلواره‌ای زیبا و دلنشین از بن ویلکینسون، شاعر، نویسنده و منتقد معاصر بریتانیایی است. این شعر که به تازگی و در دومین مجموع شعر بن ویلکینسون با نام «اختلافات مشابه» به چاپ رسیده است، تصویری زیبا از داستانی عاشقانه را ارائه می‌دهد. البته بن ویلکینسون در این شعر از سبک شعری پل ورلن، شاعر مشهور فرانسوی و چهره‌های برجسته‌ی مکتب نمادگرایی یا سمبولیسم در شعر فرانسوی تأثیر پذیرفته است. بن ویلکینسون پیش از این نیز مجموعه شعر دیگری با نام «فراتر از شانس» را نیز منتشر کرده که مورد توجه منتقدان قرار گرفته بود. بن ویلکینسون دارای مدرک کارشناسی ارشد نویسندگی و دکترای ادبیات انگلیسی از دانشگاه شفیلد هالم انگلیس نیز هست.

Bustled about in this sputtering breeze
the graveyard’s oak seems wild and free,
as if it weren’t crowded with heavy
stones or the millpond’s dying gleam.

Still, it offers up that faithful song
of a blackbird perched in the wings.
Again it gives a bittersweet tune
to the highway’s roar of engines.

I could almost see you as that bird,
myself as the lumbering tree.
Or almost dream our love again –

some dressed-up, perfect memory.
Instead, of course, stuff falls apart …
But what to say? Hell – where to start?

Ben Wilkinson, Same Difference