پس دیگر ما نخواهیم زد پرسه
تا پاسی از شامگاهان
گرچه عاشقست هنوز قلبمان
و ماه هم هنوز در شب درخشان

چو شمشیرِی که نیام را سوده
و روحی که سینه را فرسوده
و قلبی که برای نفس از کار بازایستاد
و این عشقیست که از خروش افتاد

گرچه عاشقیست غایتِ خلقِ شب
و بس نزدیک است برآمدن روز
لیک دیگر ما نخواهیم زد پرسه
در شبانگاهان، زیرِ نورِ ماه

پرسه از جورج گوردون بایرون

«پرسه» برگردان آزاد و همراه با تصرف شعری زیبا از جورج گوردون بایرون مشهور به لرد بایرون، شاعر و سیاست‌مدار پرآوازه‌ی عصر رمانتیسم بریتانیا است. شخصیت خاص و لحن جذاب اشعار لرد بایرون، او را به شاعری خاص در تاریخ انگلیس بدل کرده است که آثار او هنوز هم در جوامع ادبی جهان طرفداران بسیاری دارد.

شعر فوق، یکی از اشعار زیبای لرد بایرون است که سعی شده با حفظ مفهوم، به فارسی برگردان شود. بایرون این شعر در متن نامه‌ای که برای توماس مور، شاعر و ادیب هم‌عصر خود که سال ۱۸۱۷ نگارش کرده بود، آورده بوده است. توماس مور نیز بعدها این شعر را در کتاب نامه‌ها و مقالات لرد بایرون در سال ۱۸۳۰ به چاپ رساند. گفته می‌شود این شعر، الهام گرفته از ترانه‌ای در قصه‌ی کودکانه‌‌ای به نام گدای بذله‌گو است که در فرهنگ اسکاتلند به صورت سینه به سینه نقل می‌شده و در سال ۱۷۷۶ به چاپ رسیده است.

So, we’ll go no more a roving
So late into the night,
Though the heart be still as loving,
And the moon be still as bright.

For the sword outwears its sheath,
And the soul wears out the breast,
And the heart must pause to breathe,
And love itself have rest.

Though the night was made for loving,
And the day returns too soon,
Yet we’ll go no more a roving
By the light of the moon.

Lord Byron (George Gordon)