امروز در حال خوندن یه شعر بودم که بعد از مدت‌ها یاد یکی از دوستان قدیمی فضای مجازی افتادم. دوستی که چند سالی میشه ازش خبری ندارم و مدت‌ها بود فراموشش کرده بودم. به رسم این روزای دنیا که وقتی از کسی خبری نداری بهترین راه برای پیدا کردن دوباره‌ش استفاده از شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازیه، سریع سراغ اینستاگرام و گوگل رفتم و اسم دوستم رو جستجو کردم.

بعد از گشتن چندین و چند صفحه توی شبکه‌های اجتماعی مختلف، متوجه شدم که حداقل هیچ صفحه یا حساب کاربری خاصی با اسم یا عکس دوستم توی شبکه‌های اجتماعی معروف وجود نداره. قدم بعدی برای پیدا کردن ردی از دوستم، جستجوی یکی از شعرای معروفش که اتفاقاً سابقه‌ی چاب توی چند نشریه‌‌ی کاغذی رو داشت، بود.

جستجوی این شعر، و یکی دوتا شعر دیگه که قسمت‌هایی ازش رو به یاد می‌آوردم هم بی‌نتیجه بود و نتیجه‌ی کل این تلاش، به هیچی ختم شد. انگار از اولم چنین فردی در دنیای مجازی وجود نداشته و هیچ نوشته و خبری ازش توی اینترنت نبود.

ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود

پیدا نکردن دوستی که الان تبدیل به آشنا شده و چندین ساله ازش خبری ندارم (به قولی پارسال دوست بوده و امسال آشنا!)، شاید خیلی موضوع مهمی نباشه، اما دیدن اینکه چقدر راحت بعد از چند سال یه آدم که نوشته‌ها و شعرهاش توی سایت‌ها، روزنامه‌ها و وبلاگ‌های مختلف بوده از صفحه‌ی روزگار مجازی محو میشه و حالا هیچ رد و اثری ازش توی دنیای مجازی باقی نمونده، برام جالب توجه و البته قابل تأمل بود…

شاید بارها شنیده باشیم که میگن جهان با و بدون ما به چرخش خودش ادامه می‌ده و با بود و نبود ما نه آسمون به زمین میاد و نه چرخش زمین و زمان مختل میشه، اما هر بار که به شخصه با این موضوع برخورد می‌کنم، بازم برام قابل تأمله و من رو به فکر فرو می‌بره. و البته تلنگری که اتفاقاتی مثل همین جستجوی نصفه و نیمه به ذهنم می‌زنه، همیشه شعری از خیام رو به یادم میاره:

ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود
نی نام ز ما و نی‌ نشان خواهد بود
زین پیش نبودیم و نبد هیچ خلل
زین پس چو نباشیم همان خواهد بود