نوای فلوت اکنون است خاموش مرغان سرزنده هر روز و هر شب بلبلان در دشت چکاوک در آسمان مسرورند شادباش می‌گویند آمدن بهارِ سال پسرک سرشار از سرور دخترک شیرین…

هرکجا بروم... جزیره‌ای خواهد بود و اقیانوسی می‌زنند حلقه گرداگردِ من تا پایان راه بی‌تعلق به نامی که می‌خوانندمان می‌رویم به جستجو گرچه آنچه در پس و آنچه نگه‌مان می‌دارد…

من پیش‌تر بوده‌ام اینجا کِی و چطورش را نمی‌دانم اما سبزه‌ی آن سوی در عطری آشنا نوای افسوس و فانوس ساحل برایم آشناست تو پیش‌تر آنِ من بودی کِی‌اش را…

عیشی است در جنگلی متروک شوری است در ساحلی خلوت در جوار دریای عمیق و غرش امواج جمعی است در آنجا که کسی نیست بس عزیزست بشر، اما طبیعت است…

می‌آید بهار هر زرینی نیست براق هر آواره‌ای نیست حیران کهنه‌ای قدیر، نشود نابود ریشه‌های عمیق، نبیند سرما از خاکستر زبانه می‌کشد آتش با طلیعه‌‌ای در سایه‌ها می‌آید بهار تیغ…