این پست دارای 4 نظر است

1. 

   لیمو پاسخ ۳۰ مهر ۱۴۰۱

   شعر زیبایی بود. سروده ی خودتونه؟
   + کاش هنوز هم میتونستم. یادمه وقتی ۱۹، ۲۰ ساله بودم و با دوستان انجمن داشتیم، یه وقتهایی سپید میگفتم اما خب گذشته دیگه 🙂

   1. 

      آرش پاسخ ۵ آبان ۱۴۰۱

      بله سروده‌ی خودمه.
      بدون شک شما استعداد بسیار زیادی در نوشتن شعر دارید و اگه کمی وقت بذارین شعرهای خواندنی و زیبایی می‌نویسید.

2. 

   م ر پاسخ ۳۰ مهر ۱۴۰۱

   سلام دوست عزیز
   اول من یک عذرخواهی به شما بدهکارم. لینک وبلاگم رو اشتباه تایپ کرده بودم. امیدوارم بنده رو ببخشید.
   در ۳ پست اخیرتون خیلی دوست داشتم کامنتی بگذارم ولی مشغله ها و فراموشی نگذاشتن به مرادم برسم. البته خطاهای سیستم و قطعی نت در زمان ارسال مزید بر علت شده بود.
   و اما در مورد شعری که گذاشتید حقیقتا ادراک فضا برام کمی مبهم میشه علی الخصوص وقتی نقص واژگان نمودار بشه. مثلا ابرها چگونه به پهنای صورت اشک میشوند؟ آیا نمیشه گفت:

   و هر روز سرخی غروب در تکرری قهرآلود تمام نور آبی را می بلعد و تنها قطره ای که بر زمین تشنه می چکد اشک من است.

   ببخشید فک کنم شعر سیاه شد🙂

   1. 

      آرش پاسخ ۵ آبان ۱۴۰۱

      خواهش می‌کنم، شما لطف دارید.
      بنده سعی می‌کنم در شعرهایی که می‌نویسم (که البته اگه بشه اسمش رو شعر گذاشت)، از فضای انتزاعی استفاده کنم و کمی ابهام و تصویرسازی مبهم رو هم به کار بگیرم.
      با این حال نوشتار شما بسیار زیبا است و قطعاً جای تأمل داره و در آینده از اون ایده خواهم گرفت.
      سپاس فراوان